Zespół Cerkiewny w Radrużu
fot. rzeszowpodkarpackie.com | materiały własne
Zabytkowa Cerkiew w Radrużu wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, to jedna z ciekawszych atrakcji Roztocza. Poznaj jej niezwykłą historię i zobacz co skrywa.
Zwiedzanie Zespołu Cerkiewnego w Radrużu
Cerkiew w Radrużu to jedna z najstarszych drewnianych cerkwi zachowanych na ziemiach polskich. Jest wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO i znajduje się na Podkarpackim Szlaku Architektury Drewnianej. Jednak wyróżnia się nie tylko datą budowy, ale również formą i kształtem.
Cerkiew posiada budowę trójdzielną:
- z babińcem - czyli specjalnie wydzieloną strefą dla kobiet
- oraz nawą - czyli miejscem dla mężczyzn
- natomiast trzecia część to prezbiterium, a więc część przeznaczona dla służby liturgicznej.
Każda z trzech części nakryta jest osobnym dachem w kształcie namiotu.
Na co zwrócić uwagę we wnętrzach cerkwi?
Przede wszystkim cenne są tu XVII-wieczne polichromie oraz ikonostas, który po wielu latach nieobecności wrócił na swoje miejsce.
Według lokalnych informacji wynika, że jeszcze niedawno na drewnianych drzwiach świątyni można było dostrzec ślady po tatarskich toporach.
Informacje o zwiedzaniu
Wstęp:
- płatny od wtorku do niedzieli,
- bezpłatny w poniedziałki,
- dodatkowo bezpłatnie można zwiedzić wystawę w budynku muzealnym.
Obok Zespołu Cerkiewnego mieści się też zabytkowy cmentarz, który warto odwiedzić.
Zespół cerkiewny w Radrużu - ciekawostka
Cerkiew w Radrużu w swej historii oprócz funkcji religijnej pełniła także funkcję obronną, a jej wnętrza były schronieniem dla mieszkańców podczas gdy zbliżał się wróg.
Historia z Radruża, której nikt się nie spodziewał
Radruż to wieś niezwykła nie tylko ze względu na zabytkową cerkiew. Wiąże się z nią też ciekawa historia, która byłaby świetnym materiałem na film.
Otóż podczas najazdów tatarskich porwana została do niewoli piękna Maria - żona wójta z Radruża - Eliasza Dubniewicza. Wywieziona do niewoli została sułtanką, a po 27 latach nieobecności wróciła do rodzinnego domu, podczas gdy jej mąż zdążył już ponownie się ożenić i zostać wdowcem.
Historia ta została potwierdzona i udokumentowana. Grób drugiej żony Eliasza - Katarzyny Dubniewiczowej, która zamarła w 1682 r. - do dziś znajduje się przy prezbiterium świątyni.
